Само је још ова досадна, тако јесења, тако зимска, упорна и неумољива киша требала. Поред недеље, предизборне кампање, неслоге на сваком кораку, смрачених, очајних лица. Надвио се мрак.

Узалуд сам, као некада, упалила ауто и умишљала да се, ето, светом, возим. Све је одавало очај.
Некада препун "Метро"-сада тако пуст и празан, који, онако голем, са својих рафова, избацује робу по робу...Јер, купаца нема. А и цене су...У сваком случају, и да је џаба било би скупо.
Очај заскаче као притајени пантер. Из приљубљених лица уз прљаво окно аутобуса, наизглед удобних топлих и веселих аутомобила у којима трешти музика и размењује се смех и разговор-то само потврђује, печатира ову глуву тишину, глувонемост. Боже, како ли се зове ово стање?
Шта раде социолози, аналитичари, толики центри, невладин сектор'
Нигде се не догађа ништа.
Све је ЧЕКАЊЕ да се нешто догоди.
То неће бити нимало лепо, ни пријатно. Ако не стане ова досадна киша која наговештава да ће падати, дуго, данима. 40 славних дана и ноћи?

0 Коментари